Sharkey wycina swoje imię i nazwisko na plecach jakiegoś kościstego szczuna. Trzech pomyjarzy trzyma małolata za wszarz i wali mu łbem o stół, kiedy ten próbuje się rzucać. Zakład Sharkeya to nie miejsce na bohaterstwo – jeśli już, to na modlitwę. Ściany zdobi nierówny wzór z dziur po nabojach i plam z gipsu tam, gdzie szefowi chciało się je zaszpachlować. Plotka głosi, że dywan w misterne ciemnoczerwone wzory kiedyś był po prostu brązowy.

Sharkey ma pewną rękę, a oko wprawne jak zecer, mimo że każda wykrojona litera rozmywa się w kleksach z krwi.

– To pierwsze wykroczenie, więc zrobię bezszeryfową. – Ściąga biały podkoszulek i wyciera podpis, podziwia swoje dzieło. „W” w słowie „Eisenhower” wyszło trochę krzywo, ale Sharkeyowi to nie przeszkadza. W tym wieku uczy się już odpuszczać szczegóły. – No, młody, tak ładnie wyglądasz, że chyba cię powieszę przed wejściem. Będziesz mi dyndał nad drzwiami zamiast szyldu. Co wy na to, chłopaki?

Pomyjarze żwawo podrywają gówniarza na nogi i szarpią, jakby chcieli pociągnąć go do wyjścia.

– Panie S! Przysięgam, kurwa… – irokez chłopaka zwiotczał od potu, żaluzjowe okulary z zielonego plastiku pękły w trzech miejscach. – Przy następnej robocie dostaje pan same najlepsze fanty i jeszcze trochę!

– Nie będzie żadnej następnej roboty, chyba że przyniesiecie mi cały szaber w zębach. Nie żartuję.

Chłopak próbuje się wyrwać. Pomyjarze podnoszą go wyżej, tak że jego buty na kółkach ledwo dotykają podłogi.

– Wszyściutko! Kurwa, przysięgam!

– Zwiń choćby łańcuszek od zegarka, to przerobię twoje prochy na diamenty – syczy Sharkey.

Pomyjarze puszczają, a chłopak pruje przez sklep i zbiega po schodach tak szybko, że krew nie ma nawet czasu zaplamić parkietu. Drzwi frontowe zatrzaskują się z brzękiem dzwoneczka.

Czasami Sharkey myśli, że może powinien znów zacząć chodzić na szaber, mieć na wszystko oko – ale przyzwyczaił się do zarządzania. Przecież nie będzie już robić jak fizyczny.

Ponad dwadzieścia lat temu Sharkey zaczął rozrysowywać mapę tuneli pod miastem. Teraz ma wszystko opisane co do studzienki – przy każdej znajduje się oznaczenie, czy jest zapchana czy udrożniona. Mówi, że to jego opus magnum. Nikt nie widział mapy w całości, a nawet gdyby zobaczył, to nic by z niej nie zrozumiał. Wiedza należy tylko do Sharkeya. Pod miastem biegnie nie jedna, a dwie opuszczone stacje metra: linia czarna i niebieska, krzyżujące się ze sobą. Urbaniści za pierwszym razem nie zaplanowali wykopów dostatecznie głęboko, więc całą konstrukcję trzeba było zasypać wapnem i ziemią, by na tym płytkim grobie zbudować podstawy wieżowców. Ale część oryginalnych tuneli nadal istnieje, a pod ulicami ciągną się powidoki torów – ze skłębionymi plamami sadzy na cegłach tam, gdzie czerwonobrzuche lokomotywy dawniej wypluwały kłęby pary.